DOE MIJ MAAR BACKSTAGE
Een uitnodiging
Amsterdam, juni 1991
De brievenbus kleppert, en gewichtig ogende post glijdt op de mat. Wát!?! Is dit echt waar? Marlin heeft, zo leest ze, samen met studiegenote Lieke de 1e prijs gewonnen bij de ‘Paper Competition of the World Society of Victimology’. Met de paper die ze vorig jaar tijdens een ‘postgraduate course’ in Dubrovnik schreven en presenteerden, en die daar ook al positief werd ontvangen. “Let me, dear Marlin, add that I am personally very proud that you won the price. I remember vividly the presentation of the topic, and it was already priceworthy at that time. With warm personal regards”.
De prijs blijkt een uitnodiging om hun voordracht – tegen betaling – nogmaals het licht te gunnen. Ditmaal tijdens het World Society of Victimology congres in Rio de Janeiro, voor een forum van internationaal deskundigen. Fantastisch nieuws, wat een mooie bekroning van gepassioneerde inzet en ambitie! Als de universiteit van Marlin en Lieke, blij met deze succesvolle studenten, vervolgens ook nog subsidie toekent om de hoge reis- en verblijfkosten gedeeltelijk te dekken, staat Marlin en Lieke niks meer in de weg om deze kans met beide handen aan te grijpen.
Tot zover het goede nieuws
Rio de Janeiro, augustus 1991
Het is zover, over enkele momenten presenteren Marlin en Lieke hun paper voor de tweede maal. De zaal loopt vol met experts vanuit alle werelddelen. Tegen de tijd dat Marlin het podium op moet denkt ze dat ze doodgaat. En eigenlijk wil ze ook dood. Angst neemt haar over, haar denkvermogen stagneert, en één ding weet ze zeker, ze zal geen woord kunnen uitbrengen. Ongetwijfeld is dat toch gelukt, maar zij kan zich er naderhand niks meer van herinneren. Noch van de reacties op hun optreden. Wel staan haar totale paniek en het moment dat ze een stuk plakband doorslikt haar nog helder voor de geest. Nog niet geschoold in en gewend aan PowerPoint presenteren Marlin en Lieke hun sheets in de vorm van flipovervellen. Nadat Marlin een stuk plakband met haar tanden heeft afgescheurd om de volgende sheet op te hangen blijft dit hardnekkig plakken in haar door spanning kurkdroge mond. Beter proberen door te slikken dan ‘en plein public’ met m’n vingers op zoek gaan in m’n mond, besluit zij. Gelukkig komt aan alles een eind, dus ook aan deze gênante, schaamtevolle vertoning. De andere lezingen zijn inspirerend en Rio de Janeiro imponeert.
2017
De angst voor podia en schijnwerpers blijft Marlin door de jaren heen achtervolgen. Maar waar zij deze angst aanvankelijk met de nodige schaamte definieerde als mankement, ziet ze deze inmiddels als het gevolg van overprikkeling. Ze wordt overspoeld door alle blikken en de enorme hoeveelheid informatie waarmee ze haar geheugen heeft gevuld. Het belemmert haar denk- en improvisatievermogen op het moment dat ze dat juist zo verschrikkelijk hard nodig heeft. Onvoorbereid het spreekgestoelte bestijgen, ze zal er nooit van genieten. Maar ze staat zichzelf nu toe om veel tijd voor voorbereiding te nemen, én om een spiekbriefje mee te nemen. En misschien wel het belangrijkste, zij heeft besloten om de schijnwerpers voortaan alleen nog op te zoeken voor onderwerpen die haar na aan het hart liggen. Zij omhult zich dan met een denkbeeldige comfortabele jas. Dan staat zij als hoogsensitieve persoon veel steviger in haar schoenen. De meeste tijd verkiest zij echter een plek achter de coulissen. Vanuit die plek kan zij beter zien wat er werkelijk speelt en geniet zij ervan om anderen te laten floreren.
Op een zomerse dag bladert Marlin door oude foto-albums en stokt haar blik bij twee stralende meisjes die op een podium een prijs in ontvangst nemen. Ben ík dat? Gezien de enthousiaste woorden in de uitnodigingsbrief is de kans groot dat ook de toehoorders zich destijds een heel ander beeld vormden: “zij boft maar dat ze nooit met haar mond vol tanden staat”.
Dit blog is eveneens gepubliceerd op hoogsensitief.nl.