EMPATHIE ALS REMEDIE TEGEN SUGGESTIEVE VRAGEN
Koe
n is 6, zit in groep 3 en wordt, net als zijn klasgenootjes, opgeroepen door de schoolarts.
Het bezoek begint met een aantal testjes. “Koen, hoeveel is 1+1?”. Makkie, 2 natuurlijk. Dan wordt het moeilijker: “hoeveel is 5+3?”. Koen denkt diep na en komt op 9 uit. “Nee, probeer nog ‘s?” Koen: 7!
Ander testje. De schoolarts vraagt hem om eerst te hinkelen en daarna te huppelen. Maar wat is huppelen ook alweer, vraagt Koen zich hardop af: “is dat net zoiets als hinkelen, maar dan eerst op je ene been, en dan op je andere been, en dan súper snel (hij begeleidt zijn vraag met veel handgebaren)?” Ehh…tjah. De schoolarts besluit het maar even voor te doen en Koen doet hem goed na. Vinkje.
Dan volgen enkele vragen over samen spelen, vriendjes, vriendinnetjes, conflicten. Schoolarts: “gebeurt het wel eens dat kinderen niet mogen meespelen?” Koen: “nou, soms wel, want op het planbord mogen dan maar 4 kinderen hun plaatje bij ’n spelletje hangen. Stel je voor dat alle kinderen dat spelletje willen kiezen, dat kan natuurlijk niet. Vandaag waren er bijvoorbeeld wel 15 kinderen in de klas!” De schoolarts lijkt niet erg tevreden met het antwoord en onderzoekt verder.
“Heb je ook vriendjes en vriendinnetjes?” Ja hij heeft vriendjes, nee hij heeft geen vriendinnetjes (en Ezra, Rosanne en Flo dan, vraag ik me af). “Is er wel eens ruzie?” Ja natúúrlijk is er wel eens ruzie in de klas, zegt Koen verwonderd. Schoolarts: “hoe gaat dat dan, die ruzies?” Koen: “dat kan ik eigenlijk niet zo goed zeggen, want er zijn natuurlijk heel veel verschillende soorten ruzies”. Schoolarts: “kan of mag je dat niet vertellen?” Koen: “ik weet het gewoon niet”. Schoolarts: “wat doe je dan als je ruzie hebt?” Koen: “goedmaken”. Schoolarts: “en als dat niet lukt?” Koen: “dan gaat één van de twee naar juf om dat te zeggen”. Met dít antwoord toont de schoolarts zich uitermate tevreden.
Maar op weg naar huis concludeert Koen: “kinderen hebben het maar moeilijk om alles precies goed te zeggen”.
Werk aan de winkel voor de schoolarts
Eigenlijk spreekt deze anekdote voor zich en heb ik hier maar weinig aan toe te voegen. In plaats van dat de schoolarts aansloot bij het perspectief van Koen en oprechte belangstelling toonde, leek hij uitsluitend op zoek te zijn naar “goede antwoorden”. Als hij Koen met echte aandacht had gevolgd en had kunnen aansluiten bij zijn belevings- en denkwereld, was er een wereld voor hem open gegaan: hoe gaan de kinderen in deze klas met elkaar om? Welke positieve krachten spelen er, waarmee de klas lastige thema’s kan ombuigen? En had Koen het gevoel gehad dat hij serieus was genomen!