EEN KEI IN BALANCEREN (IN OPLEIDING…)
Dit is het derde blog* over de hoogsensitieve – hier nog jonge – Marlin, die laveert tussen de druk die ze zichzelf oplegt en die vanuit haar omgeving. Tussen haar voorkeur voor toekijken vanaf de zijlijn, en haar talenten die haar nogal eens op het podium doen belanden. Tussen haar behoefte aan eenvoud en schoonheid, en het omgaan met een prestatiegerichte omgeving. Tussen alles geven totdat ze uitgeput is, en “hoe doet je dat ook alweer, ontspannen? En sterker nog, slapen!!?”
De lagere en middelbare school
Op de lagere school is Marlin stilletjes. De huishoudschool is voor haar het meest geschikte type vervolgonderwijs, adviseert de hoofdmeester. Ze zou te kwetsbaar zijn voor andere schooltypes en niveaus. Dankzij haar uitstekende cito-scores en assertiviteit van haar vader wordt het in plaats daarvan gymnasium. Tijdens het afscheidsfeest van de lagere school zingt Marlin met twee vriendinnetjes Dirty Old Man van The Three Degrees, waarbij ze nadrukkelijk naar de hoofdmeester wijst [tip voor ouders: complimenteer kinderen als Marlin met zulke acties 😉].
Op het gymnasium in Leiden voelt Marlin zich als een vis in het water. Een open klimaat waarin verschillen erkend en gewaardeerd worden. Met veel ruimte om te experimenteren en op je eigen manier en tempo te ontwikkelen. Hartstikke spannend maar vanuit haar favoriete veilige positie aan de zijlijn geniet zij ervan. Een ideale omgeving voor een HSP als zij! Hartsvriendin en zielsverwant Lisanne en zij zijn onafscheidelijk. In het doorgronden van de boeken van Bernlef, het delen van al hun zieleroerselen, en in het (van een afstandje) analyseren en becommentariëren van alle schoolgenoten en docenten. Ze halen het beste (en slechtste…) in elkaar naar boven.
Vreemde eend in de bijt
Helaas verhuist Marlin na de derde klas naar het Gooi en belandt daar op het gymnasium in Hilversum, een conservatieve school waar voor veel leerlingen al vastligt dat ze lid zullen worden van een studentencorps. Marlin’s entree als totaal verregende alternatief geklede nieuweling – extreem strakke spijkerbroek, oversized trui en legerboots – in een klas met meisjes met parelkettingen en plooirokken staat wel zo’n beetje symbool voor de 3 jaren op deze school… afgezien van haar nog steeds bestaande waardevolle vriendschap met drie klasgenoten geen goede match. En wat een beklemmende omgeving in vergelijking met Leiden! Marlin sluit zich ervan af en besluit zo snel mogelijk haar diploma te halen en het Gooi te verlaten.
Op eigen manier en in eigen tempo
Haar ouders vinden het lastig om contact met haar te krijgen. Ze is een makkelijke puber die nooit problemen geeft, maar… gaat het wel goed met haar? Het feit dat Marlin zich zo kan verliezen in (piano)muziek grijpen ze met beide handen aan. Haar vader koopt een abonnement voor het concertgebouw voor hun tweeën, en er komt een piano in huis. Marlin bespeelt deze enkele jaren met veel plezier, totdat de pianodocente druk begint uit te oefenen om haar op de vooropleiding van het conservatorium geplaatst te krijgen. Datzelfde gebeurt met haar liefde voor tekenen. Ze komt in contact met een docent van de kunstacademie, die haar adviseert wat ze zou moeten doen om te kunnen worden toegelaten op de academie. Dit kost haar het plezier in het gewoon doen [tip voor ouders en professionals: geef voorrang aan plezier en ontspanning. Kinderen als Marlin hebben het nodig om de dingen op hun eigen manier en in hun eigen tempo te ontdekken en kunnen zichzelf héél goed aansturen. Vaak té goed zelfs].
Studeren
Met het gymnasiumdiploma op zak schrijft zij zich in voor de studie psychologie aan de UvA. De stap blijkt te groot. Ze stopt, werkt de rest van het jaar als vrijwilliger in een kinderrevalidatiecentrum, verdient bij als vakkenvuller, en schrijft zich in voor de HBO-J. Dat blijkt een goede zet. Marlin gaat op kamers, en kan de studie gemakkelijk aan waardoor zij vol in het studentenleven kan stappen. In no time heeft ze een bestuursfunctie bij een studentenroeivereniging. Het blijkt ook nog eens een jubileumjaar, de vereniging bestaat namelijk 100 jaar; leuk maar ook stressvol door de vele podiummomenten en spotlights… Zucht.
De HBO-J vraagt studenten om zelf op zoek gaan naar een stageplek voor het derde jaar, en adviseert om niet op één paard te wedden maar om op verschillende stageplekken te solliciteren. Dat advies negeert Marlin, zet haar zinnen volledig op één plek en dat wordt beloond [jongeren als Marlin weten héél goed wat ze willen…]. In het derde jaar loopt zij dan ook fulltime stage als pedagogisch medewerker op de kinderoncologische afdeling van het Academisch Ziekenhuis Leiden. Een emotioneel zware maar betekenisvolle tijd, waar zij haar kracht voelt en zich een gewaardeerd lid van het team weet.
Evenwichtskunsten
Eenmaal klaar met de HBO-J besluit zij alsnog de studie psychologie weer op te pakken. Maar niet zonder haar eigen geld te verdienen dus een straf ritme volgt. Overdag begeleidt zij kinderen en ouders in een Haarlems ziekenhuis, en de avonden zijn gevuld met het volgen van colleges en studeren. Ze werkt zich vrijwel over de kop, kan moeilijk ontspannen en slapen.
Als een razende roelie studeert Marlin af en vindt werk bij een bureau in Den Haag. Een geweldige tijd in een bruisende en stimulerende werkomgeving met gelijkgestemden. “Ik wist niet dat werken zó leuk was!”, verzucht zij geregeld. Werk en privé lopen volstrekt door elkaar heen, collega’s worden vrienden, en bij mooi weer gaan ze met een catamaran de zee op, om ter compensatie tot ’s avonds laat door te werken. Met het groeien van haar ervaring maakt het veldwerk in toenemende mate plaats voor acquisitie, aansturen en coördineren. Opnieuw raakt ze uitgeput door het onverminderd harde werken, het dagelijkse forensen van Amsterdam naar Den Haag en ernstige slapeloosheid. In het vertrouwen dat zij wel weer wat anders vindt zegt zij – terugkijkend op wervelende en vormende jaren – haar baan op, en gaat aan de slag als freelancer bij een startende organisatie voor counseling en als vrijwilliger bij bureau slachtofferhulp. Zij wil met en voor mensen werken, niet met papier en PC. Een beweging van groot naar klein; diep van binnen weet zij wel wat zij nodig heeft.
Dat werken met en voor mensen doet zij heden ten dage nog steeds, of beter (en vooral eerlijker) gezegd…, opnieuw. Op het moment dat zij begin 2018 als zelfstandig zorgverlener post krijgt met als aanhef “t.a.v. Directie / Raad van Bestuur / Raad van Toezicht”, probeert zij deze te openen zonder verhoogde hartslag. Onnodig, zoals inmiddels is gebleken. Het is en blijft evenwichtskunstenarij.
Dit blog is eveneens gepubliceerd op hoogsensitief.nl, waar ik inmiddels vaste blogger ben.
*Eerdere blogs over Marlin: “Was het met huilen?” en “Doe mij maar backstage“