ALS HET NIET KWAADSCHIKS KAN, DAN MAAR GOEDSCHIKS
Simone heeft twee parttime banen, twee temperamentvolle dochters van 2 (Femke) en 7 (Jolijn), en een ingetogener zoon van 9 (Dorian) die soms ineens heel heftig kan exploderen. Vooral de twee oudsten zitten elkaar dicht op de huid. Jolijn daagt Dorian geregeld uit en dendert met haar impulsiviteit en harde stem overal doorheen. Dorian op zijn beurt neemt nogal eens de rol van “opvoeder” over en bemoeit zich dan stevig met Jolijn en Femke. Daar zijn zij niet van gediend, met als gevolg: veel lawaai, ruzie en conflict. Simone wordt er doodmoe en geïrriteerd door en de sfeer in huis lijdt er behoorlijk onder. Zij voelt zich onderhand meer politievrouw dan moeder: “hou daar mee op Jolijn”, “niet zo gillen Femke”, “en nou heb ik er genoeg van Dorian!”.
Wat laten de beelden zien?
Met Simone kijk ik de door mij opgenomen beelden van het gezin terug. Met z’n vieren zitten ze aan tafel. Simone leest een boekje met Dorian, Jolijn wappert ondertussen met een tijdschrift naar mama omdat ze haar wat wil laten zien. Simone gaat er bereidwillig op in, Dorian wacht geduldig totdat mama en hij weer verder kunnen. Dit herhaalt zich enkele malen. Jolijn stelt zich – zowel verbaal als nonverbaal – steeds dwingender op, Femke laat met harde uithalen weten dat zij er óók nog is, mama schakelt van de een naar de ander, en het geduld van Dorian begint langzamerhand op te raken. Zijn gezicht raakt gespannen, hij maakt steeds hardere geluiden om mama’s aandacht terug te krijgen en port haar flink in haar zij. Je kunt je voorstellen dat dit op enig moment zal escaleren met een rotgevoel bij allemaal als gevolg.
Wat kan Simone doen?
Aan eenvoudige trucjes of recepten doe ik niet maar dit zou Simone kunnen doen.
“Jij wil me heel graag wat laten zien Jolijn”. Hiermee laat Simone blijken dat ze Jolijn ziet en hoort , en ze helpt Jolijn met zich bewust te worden van haar acties en gevoel: “ja, ik wil mama heel graag wat laten zien!”. Bewustwording van gedrag en gevoel gaat vooraf aan het (kunnen) reguleren ervan.
“Leg nog maar even neer, ik ben nu met Dorian een boekje aan het lezen. Als dat boekje uit is kijk ik met jou mee”. Dorian voelt zich gezien en serieus genomen. En alle drie de kinderen voelen dat mama de leiding heeft. Jolijn hoeft zich niet op te dringen – mama vergeet haar echt niet! – en Dorian hoeft Jolijn of Femke niet bij te sturen, dat doet mama zelf namelijk. Mama is er nu voor Dorian, daar hoeft hij niet voor op te komen.
En als Jolijn het tijdschrift weglegt of er zelf in doorbladert: “goed zo Jolijn!”. En haar dan even blijven aankijken… Daar warmen Jolijn én mama van op.
Dit heet positief leidinggeven. Niet zeggen wat er moet stoppen, maar wat je wél van je kind verwacht. Op een rustige toon en met een vriendelijk gezicht.
Tja, als kwaadschiks niet werkt, dan moet het maar goedschiks! 😉