JIJ VOELT JIJ VOELT WAT IK NIET VOEL, EN DAT MÁG!
Zomervakantie 2005, mijn jongste zoon is 4. Ik lijk al de hele ochtend dingen te doen of te laten die hem boos maken, maar ik heb geen idee ‘wat’. Hoogste tijd om hem te vragen “wat doe ik verkeerd?” En hij antwoordt op luide toon, breed grijnzend: “A-L-L-E-S!!!”. De rest van de dag is zijn humeur opperbest.
Vakantie, geen tijdsdruk, geen verplichtingen, geen vermoeidheid, mijn aandacht niet bij mijn werk maar bij m’n gezin; het maakte dat ik ontspannen kon reageren. Op een drukke doordeweekse werkdag had ik waarschijnlijk korte metten gemaakt met zijn korte lontje. Of beter gezegd: dat zou ik hebben geprobéérd…. Kans van slagen? Retorische vraag.
Als ik met mijn Marte Meo-bril – die ik destijds nog niet had – terugkijk naar dit moment, ontdek ik daarin het volgende ‘werkzame’ element:
Accepteer de emotie. Probeer niet meteen te kalmeren, glad te strijken of te bestrijden, daarmee help je je kind niet. Hoe onredelijk of buitenproportioneel de boosheid of het verdriet ook lijken, je oordeel achterwege laten en ruimte geven aan het uiten ervan – de emotie is er immers tóch al – haalt de druk juist van de ketel.
Wat ik ook nog had kunnen doen, in plaats van een vraag te stellen, is het woorden geven aan zijn gevoel. “Ik doe iets wat jou boos maakt”. Daarmee laat ik blijken dat ik bij hem ben, hij voelt zich gezien, zijn boosheid mag er zijn. En op een drukke doordeweekse werkdag zou ik – in plaats van korte metten te maken – bijvoorbeeld kunnen zeggen “jij wilt nog nog niet naar bed en dat maakt je boos”.
Accepteren van en ruimte geven aan gevoelens betekent niet dat je altijd moet meegaan in de wensen of ‘eisen’ van je kind, en dat er geen grenzen zijn. Integendeel. Maar deze volgorde voelt en werkt het best: eerst contact, dan contract. “Jij wilt nog buiten blijven spelen en je bent boos dat je naar binnen moet. Kom, het is bedtijd, morgen mag je weer lekker naar buiten”.
Gelukkig is het bijna vakantie 🙂