NIET OP ÉÉN LIJN. HET HEEFT ZO Z’N VOORDELEN
“Loop je nou alwéér van tafel! Hou nou de meiden nog maar eens tegen, wat een slecht voorbeeld geef je toch”.
“Mens, ontspan, het zijn wél kinderen, het is toch juist gezellig zo?!”
“Je zou eens wat meer moeten nadenken over wat je wel en niet doet, en de gevolgen voor de kinderen, je doet maar wat”.
“Jij zou juist ’s wat minder moeten nadenken, je staat stijf van de stress, daar hebben we alle drie last van!”
Kortom, dagelijks meer dan voldoende aanleidingen voor Robbert en Marjan om geïrriteerd en in een hevige strijd verwikkeld te raken. Een vicieuze cirkel van onbegrip en ruzie, vooral in de spitsuren. Als de oudste dochter op maandagochtend tot drie keer toe niet reageert op verzoeken om haar jas aan te doen, Marjan haar zo ruw bij de arm pakt dat ze overstuur raakt, Robbert dan woest op Marjan wordt, en de jongste zich van de weeromstuit boven verstopt, zijn Robbert en Marjan om 8 uur ’s ochtends al volledig uitgeput en boos op elkaar en de kinderen.
Help ons, ze luisteren niet!
“Kan je ons helpen, want onze kinderen luisteren totaal niet naar ons en wij zijn het plezier in de opvoeding kwijtgeraakt. En we zitten echt totaal niet op één lijn” is de vraag waarmee ze bij mij aankloppen.
Gedrieën kijken we naar de beelden van de eerste filmsessie. De oudste dochter – “echt, die kan nog geen minuut stil zitten!” – luistert zeker 6 minuten ademloos naar haar jongere zusje die over haar schooldag vertelt. Marjan zorgt ervoor dat iedereen z’n verhaal kan doen, biedt structuur en rust. Robbert brengt plezier en ontspanning door een kleine belevenis van die ochtend heel kleurrijk en spannend te vertellen. In het gesprek over het belang van al die elementen verzucht Robbert, uit de grond van zijn hart: “pffff…. daar ga ik écht allemaal niet over nadenken hoor!” ;-). In dit geval hoeft dat ook niet, want die goede sfeer brengt hij van nature mee. Juist zonder erover na te denken.
Stiekem gebeurt er wat moois. Marjan en Robbert kijken weer met liefdevolle ogen naar hun meisjes. Maar ook met wat meer warmte naar elkaar. Dat ze onderling zo verschillen blijkt ook z’n voordelen te hebben, zien ze nu met eigen ogen…
Ze gaan oefenen met het ondertitelen van hun dochters. Hun initiatieven, gedachten en gevoelens benoemen. Het is belangrijk dat zij zich gezien en gehoord voelen, en dat zij in hun eigen ritme kunnen blijven.
En eigenlijk…. zouden Robbert en Marjan dat ook bij elkaar kunnen gaan doen, want ook zij willen gezien en gehoord worden. “Wat is het toch moeilijk als ze niet luisteren, hè? Daar raak je gestrest van”. Zo kan Robbert laten zien dat hij Marjan snapt en serieus neemt. Of “het duurt je te lang hè, dat tafelen, daar word je onrustig van”. Mogelijk zijn ze het in eerste instantie wel weer faliekant oneens met elkaars ondertiteling. “Ik ben helemáál niet onrustig”. Maar wie weet vertelt Robbert dan wel wat hij wél voelt en ontstaat er een opening voor contact en gesprek.
Good morning, don’t let the stress begin…