ONTSPANNEN OMGAAN MET HUILEN
Jeroen van 5 huilt makkelijk als de dingen anders gaan dan hij bedacht had. Zijn moeder vindt het vermoeiend en zijn 2 jaar oudere zusje Emma is er ook wel een beetje klaar mee.
Hoe zou je Jeroen kunnen leren om niet steeds te huilen, of eerder te stoppen met huilen?
Of… zeg je daarmee eigenlijk “ik vind het niet oké dat je je verdrietig of boos voelt”? En wijs je Jeroen als persoon af als je zijn huilen niet accepteert en daarmee de emotie die daar de oorzaak van is?
“Accepteren” blijkt nu juist de sleutel tot de oplossing te zijn; oprechte aandacht voor en acceptatie van Jeroen’s probleem. “Je bent boos en van streek Jeroen, omdat je niet wilt dat Emma ook met deze stiften kleurt”.
Jeroen’s moeder bleef zijn gevoelens benoemen totdat hij stopte met huilen. Niet omdat dat moest, niet omdat zijn moeder het probleem met de stiften had opgelost maar omdat zij accepteerde dat hij voelde wat hij voelde. En toen hij eenmaal gekalmeerd was legde ze hem uit waar Emma de stiften voor nodig had. Waarna Jeroen uit zichzelf de stiften aan zijn zusje gaf…
Dankzij deze ontspannen, liefdevolle en accepterende reactie van Jeroen’s moeder:
- voelt hij zich volledig erkend en gezien: ik mag zijn wie ik ben, ik ben oké.
- krijgt hij woorden voor zijn ‘binnenkant’ aangereikt, waarmee hij leert verwoorden wat er in hem omgaat
- helpt ze hem te leren omgaan met (heftige) emoties, wat hem de rest van zijn leven van pas zal blijven komen
- en nodigt ze hem uit in de wereld van anderen (in dit geval Emma), goed voor de ontwikkeling van empathie.
Laat die tranen maar lopen….